Uvod Poznato je da starenje za posljedicu ima opadanje tjelesnih sposobnosti čovjeka, što je uz globalni problem hipokinezije, jedan od vodećih savremenih problema društva (Čaušević, Ormanović, Doder, & Čović, 2017; Ćirić, Čaušević, & Bejdić, 2015). Individualni aerobni fi tness se smanjuje za 8-10% tokom svake decenije života, dok veoma aktivni ljudi mogu smanjiti ovaj nivo na 2-3%. Opadanje snage je osjetno u šezdesetim, a posebno u sedamdesetim godinama života (15% odnosno 30%), (Sharkey & Gaskill, 2008). Takođe u brojnim studijama, utvrđeno je da su promjene koje nastaju kao posljedica biološkog starenja, povezane sa smanjenim stepenom fi zičke aktivnosti osoba starije dobi, a koje za posljedicu imaju smanjenje mišićne mase i tjelesne funkcije. Poznato je da organizovano tjelesno vježbanje ima mnogo pozitivnih efekata na organizam čovjeka u cjelini, te da ima jasan i prioritetan fi zički i zdravstveni uticaj na osobe i njihove radne aktivnosti. Međutim, bez obzira na to šta osoba radi – bilo da se bavi prostim fi zičkim poslom (nošenjem, podizanjem, poljoprivrednim radom) ili vrši fi zičke vježbe, njen mišić ni, kardio-vaskularni, respiratorni i centralni nervni sistem aktivno funkcionišu. Shodno tome će fi zička aktivnost, bilo kao tjelesna vježba ili fi zički rad, uvijek uticati na naše tijelo i tako dovesti do poveć anog nivoa funkcionisanja (Bjelica & Krivikapić, 2019). S druge strane, neaktivnost uzrokuje 9% prerane smrtnosti, što brojem iznosi više nego 5,3 od 57 miliona smrtnih slučajeva širom svijeta tokom 2008. godine (Lee i sar. 2012). Istoimeni autori navode da ukoliko neaktivnost nije eliminisana ali jeste umanjena za 10% ili 25%, onda bi se smrtnost tokom svake godine mogla izbjeći za više od 533 000 odnosno za više od 1,3 miliona slučajeva. Ovakav navod potvrđuje i činjenica da Abstract